คุณสมพร สายกลิ่น กล่าวว่า เมื่อได้รู้จักกับเครือข่ายศิลปะดนตรีคนพิการ มีการทำโครงการทำให้ได้นำกระบวนการจัดการ กระบวนการวิเคราะห์จากที่ศึกษามาช่วยองค์กรในการทำโครงการให้สามารถดำเนินไปได้จนลุล่วงสำเร็จ ในช่วงที่ศึกษาปริญญาตรีได้มองหางาน แต่ก็ไม่สามารถหางานทำได้  จึงต้องมาทำงานก่อสร้างกับลูกพี่ลูกน้อง ต่อมาทราบข่าวจากอาจารย์ว่า มีทุนการศึกษาระดับปริญญาโท สนใจหรือไม่ จึงไปทดสอบและได้ทุนการศึกษา เรียนที่มหาวิทยลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี เมื่อจบปริญญาโท คิดว่ามีเครดิตเพิ่มขึ้นน่าจะหางานได้ง่ายขึ้น แต่ปรากฏว่ายังหางานยากเหมือนเดิม และด้วยความบังเอิญมีการจัดนิทรรศการงานที่เกี่ยวกับคนพิการขึ้น ซึ่งภายในงานนี้ผมได้รับคำแนะให้ทำบัตรประจำตัวคนพิการ จดทะเบียนคนพิการ ถึงจะมีงานรองรับ และได้ทำงานที่บริษัทขายประกันโทรศัพท์ ทำได้สักพักอยากเรียนกีต้าร์  (มีพื้นฐานกีต้าร์ แต่อยากเก่งมากขึ้น)จึงหาข้อมูลเจอข่าวประชาสัมพันธ์จากเครือข่ายศิลปะดนตรีคนพิการเปิดโครงการ รับสมัครคนพิการเรียนกีต้าร์ กลอง ฟรี เริ่มไปเรียนในวันเสาร์และอาทิตย์ หลังจากเมื่อเรียนได้สักพักความรู้สึกเปลี่ยนจากผู้เรียนเป็นอาสาสมัคร แต่เพราะไม่เคยเจอคนพิการประเภทต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นคนพิการทางการเคลื่อนไหว คนพิการทางด้านสายตา จึงเริ่มปรับตัวตั้งแต่นั้นได้เข้ามารู้จักการเรียนการสอนกีต้าร์  พัฒนาเป็นผู้ช่วยสอน และต่อมาก็เป็นครูสอนดนตรีของน้อง ๆ เด็กพิการ

          ตอนที่อยู่ที่บ้านใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป รู้สึกว่าเราทำได้ เราดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้ใครช่วย ผมรู้สึกว่าผมแข็งแรง ไม่มีอุปสรรคใด ๆ ไม่รู้สึกว่าเป็นคนพิการและไม่เคยรู้เกี่ยวกับคนพิการเลย พ่อ แม่ ปู่ย่าตายายจะบอกว่า ที่เป็นแบบนี้เพราะว่า ตอนเด็ก ๆ ไม่สบายโดนคุณหมอฉีดยาผิด เราก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เมื่อโตขึ้นเริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแตกต่าง ตอนมัธยมศึกษาตอนต้นเริ่มรู้สึกเพราะว่า เริ่มเป็นวัยรุ่นเริ่มเก็บตัวเงียบ ไม่สุงสิง เวลากินข้าวต้องแอบไปกินคนเดียว กิจกรรมแข่งกีฬาสีของโรงเรียนถูกแยกออกซึ่งตัวเราก็อยากเล่น อยากเตะบอล เตะตะกร้อ ทำให้สภาพจิตใจเริ่มรู้สึกแย่ หรือบางครั้งเดินสะดุดล้ม เด็กคนอื่น ๆ หัวเราะ หรือเพื่อน ๆ ล้อ ส่งผลให้มีอารมณ์โมโห แต่ใช้วิธีร้องเพลง/อยู่คนเดียวในการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

          คุณสมพร ฝากถึงตัวน้อง ๆ นักเรียนที่พิการ พ่อแม่ ผู้ปกครอง เรียนรู้ทำความรู้จักว่าที่ลูกเรา/เด็กที่เกิดมา คือ เด็กพิการ/คนพิการ และต้องหาความรู้ว่า พิการด้านไหน ประเภทใด เพื่อช่วยพัฒนาให้ได้มากที่สุด หรือเข้าไปที่ สถานีอนามัย องค์การบริหารส่วนตำบล และโรงพยาบาล ต้องมีแผนกที่สามารถให้คำปรึกษา/แนะนำการดูแลคนพิการด้วย และพ่อแม่ต้องเปิดใจยอมรับด้วย หาพ่อแม่เพื่อน ๆ ที่มีลูกเป็นเด็กพิการ/คนพิการเพื่อแบ่งปันข้อมูลในการดูแลลูก หรือแม้แต่ผู้นำชุมชนต้องลงพื้นที่ไปให้ข้อมูล/ความรู้กับพ่อแม่ ผู้ปกครอง อย่างน้อย เดือนละครั้ง เป็นต้น

http://nmad2006.org

https://www.facebook.com/NMAD.Thailand

... สามารถติดตามรับฟังรายการรวมใจเป็นหนึ่ง ได้ทางสถานีวิทยุศึกษา FM 92 MHz หรือ www.moeradiothai.net